မ်က္ရည္မ်ားေတာင္လည္ရွာတယ္

ဒီဇာတ္လမ္းေဆာင္းပါးေလးကုိ ေအာင္ပင္လယ္ လူမႈ၀န္းက်င္ မဂၢဇင္းမွာေတြ႔ကုိ ေ၀မွ်လုိက္ပါတယ္။ ပတ္၀န္က်င္ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ စိမ္းလန္းကမၻာ လုိ႔ေခၚတဲ့အဖြဲ႔ေလးကေနၿပီး ၾကိဳးစားထုတ္ေနတဲ့ မဂၢဇင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကလုိအပ္ေနတဲ့ အသိပညာ ဗဟုသုတေတြကုိ ျဖန္႔ေ၀ေပးရင္း ကမၻာၾကီးအတြက္ အစိမ္းေရာင္ အိပ္မက္မ်ားမက္ႏိုင္ဖုိ႔ရာအတြက္ပါ…

-------------------------------------------------------------

ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာလုိက္ရာမွ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ေရာက္လာၿပီဆုိလွ်င္ ေမြးရပ္ဇာတိရွိရာ ရခုိျပည္နယ္ကုိတစ္ေခါက္ အေရာက္ျပန္ေလ့ ရိွသည္။ ဒီတစ္ေခါက္ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ရြာကုိျပန္သြားပါသည္။

ရြာကုိျပန္သည့္ရည္ရြယ္ခ်က္က ရြာမွာက်န္ေနေသးသည့္ အေဒၚကုိ သြားေရာက္ၾကည့္ရႈလုိသည္။ အသက္ရွင္လ်က္ရွိေနၾကေသးသည့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေတြ႔ခ်င္သည္။ ရြာသုႆာန္မွာ ဂူသြင္းျမဳပ္ႏွံထားသည့္ အဘုိးႏွင့္အဘြား၏ အုတ္ဂူကုိ ကန္ေတာ့ခ်င္သည္။ ဒီႏၵေတြျဖင့္ ရြာကုိျပန္ေရာက္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္ရြာကုိ ေရာက္လာသည္ဆုိသည့္ သတင္းကုိ ၾကားၾကသည့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ထမင္းေခၚေကၽြးၾကသည္။

ဟို… လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ အတူတူေနခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ ခ်မ္းသာေနၾကတာေတြ႔ရလုိ႔ မုဒိတာမြားမိပါသည္။ ၀ါးထရံကာ၊ ဓနိမိုးအိမ္ျဖင့္ေနခဲ့ၾကရမွ တုိက္အိမ္ျဖင့္ ေနႏိုင္သည့္အဆင့္ ေရာက္ေနၾကသည္။

အိမ္ေခါင္မိုးေပၚမွာ ရွစ္ေပအက်ယ္ျဂိဳလ္တုစေလာင္း တပ္ဆင္ထားသည္။ အေပၚစက္၊ ေအာက္စက္သံုးႏိုင္ၾကသည္။ ကုန္တင္ကားၾကီးႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ပုိ္င္ေနၾကသည္။ မီးစက္ႏႈိးၿပီး ညဘက္မွာ ဧည့္သည္ကကုိ ထမင္းေကၽြးႏိုင္သည္။ အေတာ္အဆင့္ျမင့္ေနၾကသည္။

`သူငယ္ခ်င္းတုိ အခုလုိေခ်ာင္လည္ခ်မ္းသာေနၾကတာျမင္လုိ႔ ၀မ္းသာတယ္ကြာ၊ ဘယ္လုိစီးပြားေရးလုပ္လုိ႔အခုလုိ ခ်မ္းသာၾကတာလဲ ေျပာၾကပါဦး´

`တုိ႔အရပ္ေဒသမွာ ေရလုပ္ငန္းပဲရွိတာပဲ။ ငါးဖမ္းတာေပါ့ကြာ´

`ေဟ့… တယ္ဟန္က်ပါလား၊ ဘယ္လုိ ငါးမ်ိဳးေတြကုိဖမ္းတာလဲ´

`ပင္လယ္ထဲမွာ ေတြ႔သမွ်ငါးပုဇြန္ ကုန္ဖမ္းတယ္´

`ဟဲ့ ဘယ္လုိကိရိယာနဲ႔ ဖမ္းလုိ႔ ေတြ႔သမွ်ဖမ္းလုိ႔ရတာလဲကြဲ႔´

`ဟာ… ေဟ့ေကာင္ရာ၊ ငါတုိ႔ဆီမွာ ဂ်မ္းပုိက္ဆုိတာရွိတယ္၊ အကြက္စိပ္စိပ္ကေလးနဲ႔ အလြန္ခုိင္တဲ့ ပုိက္ေပါ့၊ အဲဒီ ပုိက္နဲ႔ခ်ၿပီး ဖမ္းလုိက္လွ်င္ သာမန္ငါး ပုဇြန္ေတြသာမက၊ ေ၀လငါးကစၿပီး မိေက်ာင္း၊ ဖြတ္၊ ပုတတ္၊ လိပ္၊ ပုဇြန္နဲ႔ ခရု၊ ကဏန္းပါမက်န္ အကုန္ပါလာတာပဲ´

`အဲဒီ ေရသတၱေတြ ဘာလုပ္ပစ္သလဲ´

`ဟာ… ဒီမွာ အ၀ယ္ဒိုင္ဖြင့္ထားတာရွိတယ္၊ ပင္လယ္ထဲက ဖမ္းလုိ႔ရတာမွန္သမွ်ကုိ အကုန္၀ယ္တယ္၊ သူ႔ေစ်းနဲ႔သူေပါ့၊ အေအးခန္း ကြန္တိန္နာကားၾကီးနဲ႔ သယ္ယူသြားၿပီး မူဆယ္ကုိ ပို႔တယ္ဆုိလား မသိပါဘူး၊ သူ႔ဟာသူဘယ္ပုိ႔ပုိ႔၊ ငါတုိ႔ အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတုိ႔ဖမ္းလုိ႔ရသမွ်၀ယ္ဖုိ႔ပဲ အေရးၾကီးတယ္´

ျမန္မာ့ပင္လယ္ျပင္က ေရးသတၱ၀ါေတြကုိ အကုန္ဖမ္းၿပီး ေရာင္းစားလုိ႔ခ်မ္းသာေနၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိၾကည့္ၿပီး သတိရလာသည္။

လူမႈပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးကုိ အေလးထားၾကသည့္ႏိုင္ငံေတြကုိ သတိရလာသည္။ ဂ်ပန္သည္ သူ႔ႏုိင္ငံပုိင္ေရျပင္က ငါးေတြကုိ ျပည္တြင္းစားသံုးမႈအတြက္သာ တစ္ႏုိင္တစ္ပုိင္ဖမ္းဆီးခြင့္ျပဳသည္။ ျပည္ပကုိ ေရာင္းခ်ရန္ သူ႔ႏိုင္ငံက ေရသတၱ၀ါေတြကုိ လံုး၀ဖမ္းဆီးခြင့္မျပဳ၊ ဂ်ပန္တစ္ႏိုင္ငံလံုး လံုေလာက္ေအာင္စားဖို႔ ငါးေတြကုိ အေမရိကန္၊ ေနာ္ေ၀၊ နယူးဇီလန္ ႏိုင္ငံထံမွ ၀ယ္ယူသည္။

အဲလုိ၀ယ္ယူႏိုင္ေအာင္ ပုိက္ဆံဘယ္ကရသနည္းလုိ႔ ေမးစရာရွိပါသည္။ ျပည္တြင္းကုန္ထုတ္လုပ္မႈမ်ိဳးစံုက ႏိုင္ငံျခား၀င္ေငြရပါသည္။ သူမ်ားႏိုင္ငံက ၀ယ္ယူသည့္ငါးကုိ စည္သြတ္ဘူးလုပ္ၿပီး ျပည္ပကုိပုိ႔သည္။

ဂ်ပန္သည္ သူ႔ႏိုင္ငံပုိင္ သစ္၀ါးကုိ ခုတ္လွဲၿပီး ျပည္ပကုိပုိ႔ဖုိ႔ဆုိတာ အသာထားလုိ႔ သစ္ကုိျပည္တြင္းမွာပင္ ခုတ္လွဲခြင့္မျပဳ၊ ၀ါးကုိသာ အနည္းအက်ဥ္း ခုတ္ခြင့္ျပဳသည္။ သူမ်ားႏိုင္ငံက ၀ယ္ယူသည့္သစ္မ်ိဳးစံုကုိ ပရိေဘာဂမ်ိဳးစံုလုပ္ၿပိး ျပည္ပကုိတင္ပို႔ ေရာင္းခ်သည္။

ေရနံစိမ္းေတြကုိ ၀ယ္ယူတင္သြင္းၿပီး ဓာတ္ဆီ၊ ဒီဇယ္ဆီ၊ အင္ဂ်င္၀ိုင္ေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာကုိ တင္ပို႔ေရာင္းခ်ၿပီး ႏိုင္ငံျခား၀င္ေငြရေအာင္ရွာသည္။

အေမရိကန္သည္ သူ႔ႏိုင္ငံမွာ ေတာထေအာင္ေပါက္လုိ႔ သတ္မႏိုင္သည့္ ထင္ရွႈးပင္ေတြကုိသာ ခုတ္ေရာင္းသည္။ ဒါေတာင္မွ စနစ္တက်အကြက္ခ်ၿပီး ခုတ္လွဲသည္။ တစ္ေနရာမွာ ခုတ္လဲွေနစဥ္ တစ္ေနရာမွာ ျပန္စိုက္ေနသည္။

အလာစကာျပည္နယ္ထဲက ရဲစခန္းလည္းမရွိ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရံုးလည္းမရွိသည့္ ဒက္ခ်္ဟာဘာဆုိသည့္ေတာရြာေလးတစ္ရြာမွာ ကဏန္းဖမ္းေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ဖူးသည္။ လူငယ္သည္ သူဖမ္းလို႔မိသည့္ ကဏန္းကုိေပတံျဖင့္တုိင္းသည္။ ေျခာက္လက္မျပည့္သည့္ ကဏန္းကုိသာယူသည္။ မျပည့္သည့္ကဏန္းကုိ ေရထဲျပန္လႊတ္ေပးလုိက္သည္။ ေျခာက္လက္မျပည့္မွသာ ဖမ္းယူရမည္ဆုိသည့္ ဥပေဒကို လုိက္နာစိတ္က ေမြးရာပါျဖစ္ၿပီး ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သေဘၤာသည္ အလာစကာျပည္နယ္ကဖမ္းလုိ႔ရသည့္ငါးေတြကုိ သယ္ယူၿပီး ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကုိ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ပုိေပးခဲ့ရသည္။ တစ္ေန႔မွာ ေဒသကုိယ္စားလွယ္က ေျပာသည္။

`ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ လာစာမလုိေတာ့ဘူး၊ အလာစကာျပည္နယ္ ေရျပင္မွာ ငါးဖမ္းရာသီကုန္သြားၿပီ၊ ေျခာက္လတိတိ ငါးမဖမ္းရေတာ့ဘူး´

`ဖမ္းလ်င္ဘာလုပ္မလဲခင္ဗ်ာ´

`ၾကီးေလးတဲ့ေထာင္ဒဏ္၊ ေငြဒဏ္ ႏွစ္ရပ္ခ်ခံရမယ္´

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြသည္ ပညာမတတ္သည့္ ေတာသူေတာင္သားေတြျဖစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ ဒီရြာမွာေမြး၊ ဒီရြာမွာေန၊ ဒီရြာမွာေသၾကမည့္ သူေတြျဖစ္သည္။ ဘယ္ႏိုင္ငံကုိမွ မေရာက္ဖူး၊ ဘာမွမသိလုိ႔ တုိင္ျပည္ရဲ႕ သယံဇာတျပဳန္းတီးမႈဆုိတာေတြကုိမသိလုိ႔ ဘာမွမခံစားရဘဲ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သာ ဒီရြာမွာေမြး၊ ရန္ကုန္မွာၾကီး၊ ႏိုင္ငံေပါင္း (၆၅) ႏိုင္ငံကုိ ေရာက္ဖူးလုိ႔ ဗဟုသုတေတြရ္ၿပီး (စိတ္)ခံစားေနရပါသည္။

အဏၰ၀ါစိုးမုိး